8. "Niespodzianka?"

     Przyglądałem się uważnie czarnowłosej siedzącej na przeciwko mnie, która starała się odpowiednio dobrać słowa do pytania, które chciała mi zadać.

- Dlaczego… ty… wtedy… no bo ty… dlaczego właściwie…? – Nie potrafiła ułożyć sensownego zdania. Pomimo tych nieskładnych prób wypowiedzi wiedziałem o co jej chodzi.

- Rozpłakałem się? – zapytałem kpiąco. Nie, nie kpiłem z niej, broń Boże. Kpiłem z siebie. Z siebie samego. Ze swojej bezsilności, słabości, naiwności.

Dziewczyna skinęła delikatnie głową.

- Sam nie wiem. Może to świadomość, że nikogo nie mam, a może bolesne wspomnienie… A może obydwie te rzeczy. – wyjaśniłem, po czym wziąłem łyk soku i delikatnie się uśmiechnąłem. Chciałem, aby czuła się przy mnie pewnie i nie bała się moich wybuchów. Może i jestem wówczas trochę przerażający, ale wzbudzanie w niej strachu nie było moim celem.

- A rodzina? – zadała kolejne pytanie, tym razem pewniej.

- Nie mam z nimi kontaktu. – mruknąłem. Nie chciałem poruszać tego tematu. Jeszcze nie teraz.

- Dlaczego?

No właśnie, dlaczego? Dlaczego mam ochotę zwierzać się dziewczynie, której tak na prawdę nie znam. Nie wiem o niej praktycznie nic. Znam jej imię… i w sumie to wszystko.

- Jeszcze nie czas na takie zwierzenia. – zbyłem ją, lekko się przy tym uśmiechając, po czym odstawiłem na stół pustą już szklankę.

- Rozumiem. – odparła.

Po chwili i ona dopiła swój sok, a następnie, pomimo moich stanowczych sprzeciwów i kategorycznych zakazów, umyła obydwie literatki.

Bonnie wygodnie rozsiadła się na salonowej kanapie, podczas gdy ja przeglądałem około 30 pudełek z filmami w niewielkiej komodzie stojącej przy ścianie prostopadłej do tej, „na” której stał telewizor.

- Co chciałabyś obejrzeć? – zapytałem spoglądając na dziewczynę, która również obserwowała mnie z dużą uwagą.

- Twój ulubiony film. – odparła delikatnie się uśmiechając.

Nie wiem dlaczego akurat te słowa wypłynęły z jej ust. Nie miała pojęcia co lubię oglądać, więc nawet nie mogła się domyślać jaki film za chwilę obejrzy. Każdy lubi coś innego, a jeszcze większe różnice występują między kobietą a mężczyzną.

Wyjąłem z komody pudełko z filmem „7 dusz”. Tak, ulubionym filmem Zayna Malika jest ten z Willem Smithem w roli głównej.

Ktoś może pomyśleć, że jestem ckliwym idiotą. Może i ma rację, ale mam prawo do oglądania czegoś innego od filmów akcji przepełnionych przemocą czy meczy piłki nożnej. Każdy jest inny. Każdy ma inne potrzeby. Każdy ma inny gust. Każdy ma inny styl. Każdy żyje inaczej. Każdy ma inne priorytety w życiu. Każdy jest inny.

EVERYONE IS UNIQUE

Zamknąłem drzwiczki od komody, a następnie podszedłem do szafki, na której stał telewizor oraz, między innymi, odtwarzacz DVD. Wyjąłem z pudełka plastikowy krążek i włożyłem go do owego odtwarzacza. Po chwili na 37-calowym ekranie telewizora wyświetliło się menu filmu. Wcisnąłem „start” i film ruszył.

***

- Zrobiłbyś coś takiego dla swojej kobiety? – zapytała Bonnie, kiedy nasz seans filmowy dobiegł końca.

- Myślę, że… - zacząłem gotowy, by odpowiedzieć, że nie, ale wówczas w mojej głowie pojawiły się myśli dotyczące Perrie.

Co bym zrobił, gdyby okazało się, iż Edwards potrzebuje przeszczepu serca, a jego jedynym dawcą na chwilę obecną mogę być ja? Co bym zrobił…?

Kochałem tę dziewczynę i pomimo tego, że cholernie przez nią cierpiałem, kocham nadal. Byłem pewien, że to kobieta mojego życia, dla której zrobiłbym wszystko… Nawet oddałbym własne życie.

- Zrobiłbym to. – powiedziałem stanowczo.

Nieważne byłoby to, że jest z tym swoim mężczyzną, który zapewne daje jej więcej szczęścia i miłości, niż ja. Liczyłoby się to, że kochałem ją, kocham i jest dla mnie cholernie ważna.

Gdybym tylko mógł, cofnąłbym czas i nie dopuścił do naszego rozstania. Nie pozwoliłbym jej odejść. Nigdy.

- Czy to ona? – zapytała Bonnie.

Spojrzałem na miejsce, które jeszcze przed chwilą zajmowała, jednak teraz było ono puste. Czarnowłosa stała przy biblioteczce ustawionej obok wejścia do kuchni, która zapełniona była książkami o różnorodnej tematyce i przyglądała się zdjęciu ustawionemu wśród nich.

Nie byłem gotowy na to pytanie, a tym bardziej na odpowiedź, której musiałem udzielić.

- Kobieta, którą kochałeś… - kontynuowała nie spuszczając wzroku z fotografii. – Którą kochasz nadal… - Słowa, które wypowiadała, nie były wypowiadane z pewnością. Bała się. Obawiała się, że wybuchnę… - Dla której oddałbyś własne życie… - Ale obiecałem. Obiecałem, że zachowam spokój… - I z którą nie możesz być. – I miałem zamiar dotrzymać obietnicy.

- Tak, to ona. – odparłem cicho, ale pewnie.

Nie powstrzymywałem łez. Zbyt długo broniłem się od okazywania jakichkolwiek emocji. Ale ja mam uczucia, do cholery! A uczucia są po to, aby je okazywać, bo kiedy tłumisz je w sobie, potem wypuszczasz je ze zdwojoną siłą i nie możesz ich powstrzymać. Podobnie było tym razem.

- Dlaczego? – zapytała. Niby niejasno, ale ja wiedziałem o co pyta.

- Odeszła… - odparłem.

Bonnie spojrzała na mnie tymi swoimi głębokimi niczym ocean oczyma, a ja kontynuowałem.

- Zdradziła mnie… - szepnąłem. – Nie przyznała się do tego, ale ja znałem prawdę… - Kolejne słowa, które wypowiadałem sprawiły, że w mojej głowie pojawił się TAMTEN moment. Chwila, którą chciałbym wyrzucić z mojej pamięci. Chwila, której tak bardzo żałuję. – Kazałem jej wynieść się z mojego mieszkania. – Patrzyłem prosto przed siebie. Ciałem byłem w salonie, razem z Bonnie, jednak myślami… Widziałem tę sytuację, kiedy opuszczała mieszkanie. – Teraz oddałbym wszystko, aby cofnąć czas i nie pozwolić jej odejść. Zatrzymać ją w ostatniej chwili, powiedzieć jak bardzo ją kocham i poprosić, by została… Gdybym tylko mógł wrócić do tamtego dnia… - mówiłem. Łzy spływały po moich policzkach zostawiając za sobą charakterystyczną, wilgotną ścieżkę. – Kurwa, kochałem ją! Tak bardzo ją kochałem! – Niebieskooka podeszła do mnie i mocno przytuliła do swojej klatki piersiowej tak, że mogłem usłyszeć bicie jej serca. – I… nadal ją kocham. – wyszeptałem mocniej wtulając się w szczupłą dziewczynę, która poprzez masowanie moich pleców i szeptanie słów: „już dobrze, Zayn”, starała się mnie uspokoić. Spojrzałem w te błękitne oczy, otarłem łzy, wziąłem kilka głębokich wdechów i udało się. Uspokoiłem swoje rozdygotane ciało.

- Przepraszam. – zaśmiałem się cicho.

- Za co? – zapytała lekko zdeprymowana Bonnie.

- Zamoczyłem ci koszulkę. – odparłem. – No i za to, że musiałaś być świadkiem… tego czegoś. – dodałem po chwili. – Przepraszam. – powtórzyłem takim tonem, jakbym chciał, aby to jedno słowo dotarło do jej podświadomości. Nie wiem dlaczego, ale zrobiłem to niecelowo. Nieważne.

- Zayn, płacz to ludzka rzecz. – wyjaśniła spokojnie czarnowłosa. Wiedziałem, że ma rację, bo słowa, które wypłynęły z jej ust były w 100% prawdziwe, jednak ja byłem też trochę innego zdania.

- Mężczyźni nie płaczą. – stwierdziłem i wtedy coś zrozumiałem. – Nie jestem prawdziwym mężczyzną.

- Nie mów tak. – szepnęła chwytając moją dłoń i lekko ją ściskając. Ani na chwilę nie spuściła ze mnie wzroku. Chciała mi pomóc, widziałem to.

- Dlaczego? To prawda. Żenująca prawda. – mruknąłem zniesmaczony samym sobą.

- Zayn, proszę, przestań. – odpowiedziała. Tym razem ostrzej. Nie widziałem jej jeszcze w takim wydaniu.

- Bonnie, nie zaprzeczaj, dobrze wiesz, że tak jest.

- Zamknij się wreszcie! – krzyknęła, po czym zupełnie niespodziewanie wpiła się w moje usta. Ze względu na to, że nie byłem przygotowany na taki zwrot akcji, początkowo nie odwzajemniłem pocałunku, jednak potem… Potem coś się zmieniło. Tam, w środku. Jakby pusta przestrzeń wewnątrz mnie zaczęła się wypełniać. Nagły przypływ emocji spowodował, że w końcu odwzajemniłem pocałunek. Jednak zanim zdążyłem chwycić twarz Bonnie w dłonie, ona przerwała gwałtownie pocałunek.

- Przepraszam. Nie powinnam była tego robić. – powiedziała tak szybko i cicho, że ledwo zdołałem ją zrozumieć, po czym wybiegła z mojego mieszkania. Nie zdążyłem jej zatrzymać. Za późno zareagowałem.

***

 

Zamknąłem drzwi wejściowe do mojego mieszkania, po czym poszedłem do swojej sypialni i położyłem się na łóżku, gdzie zacząłem myśleć nad tym, co się wydarzyło.

Nie rozumiałem samego siebie. Nie rozumiałem swojego postępowania. Co to było, w ogóle?! Dlaczego się całowaliśmy? Dlaczego odwzajemniłem ten pocałunek? Dlaczego nie czułem, że zdradzam Perrie?

WHY? WHY? WHY? WHY?!

To chore. Jeszcze niedawno użalałem się nad sobą. Jeszcze niedawno twierdziłem, że nadal kocham pannę Edwards i to kobieta mojego życia. A zaraz po tym całowałem inną… To znaczy ona całowała mnie, ale… Oj, całowaliśmy się. Nieważne.

Podsumowując: nie czuję się z tym źle i nie żałuję.

Czy to znaczy, że to już koniec darzenia miłością Perrie?

I’M FREE!

Od autorki:

Jestem na siebie tak cholernie wściekła za ten rozdział!

Napisałam ponad 4 strony w Wordzie, po czym tego nie zapisałam, a byłam na prawdę zadowolona, co się rzadko zdarza.

Monolog Bonnie i Zayna wyglądały początkowo trochę inaczej, o wiele lepiej.

Niestety moje roztargnienie sprawiło, że wszystko nad czym pracowałam przez jakiś czas szlag trafił!

A kuźwa, tak bardzo byłam zadowolona. W życiu nie wyszedł mi lepszy rozdział jak wtedy.

Starałam się napisać od nowa coś podobnego.. no i udało mi się, ale jestem niezadowolona.

Pomimo to, mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Eh. Jestem beznadziejna, a mała liczba wyświetleń poprzedniego rozdziału i komentarzy pod nim - utwierdziła mnie w tym.

Chciałabym też podziękować tym, którzy postanowili skomentować "siódemkę".

Dziękuję Wam bardzo dziewczyny - dzięki Wam wiem, że jest ktoś, komu podobają się moje wypociny.

Dziękuję, że jesteście <3