Prolog #1

     Czy można przestać kochać ot tak, z dnia na dzień?
Jeszcze kilka miesięcy temu odpowiedziałbym, że nie, bo przecież miłość to tak cholernie silne uczucie, którego ciężko się pozbyć. Nie jeden próbował wyzbyć się go przez lata i nie mógł sobie z tym poradzić.
Według większości ludzi, miłość to uczucie, które nigdy nie gaśnie. Raz się zakochasz i masz przejebane do końca życia, chyba że jesteś w szczęśliwym związku z osobą, którą obdarowałeś właśnie tym uczuciem.
Podsumowując: jeśli kogoś kochasz, nie możesz przestać ot tak, po prostu.
Teraz muszę zadać sobie kolejne pytanie, związane z powyższym wnioskiem: czy Perrie tak na prawdę darzyła mnie miłością, czy zwyczajnie chciała się z kimś dobrze zabawić i znalazła sobie naiwniaka - Zayna Malika (czyt. mnie)?
Obstawiam to drugie, bo ze względów oczywistych pierwsza opcja zdecydowanie odpada.
Następne pytanie, a raczej pytania, które nasuwają mi się na język, to: dlaczego? Co zrobiłem nie tak? Gdzie popełniłem błąd?
Owe pytania są bardzo powszechne i wręcz banalne. Pomimo tego nie dają mi spokoju. Wciąż desperacko szukam na nie odpowiedzi, ale gówno z tego mam.
Nie wiem dlaczego mnie zostawiła. Nie wiem, co ten sukinsyn ma, czego ja nie mam. Nie wiem. Nie mam bladego pojęcia i ta niewiedza doprowadza mnie do białej gorączki i rozpaczy, zarazem.
Nienawidzę tego popierdolonego świata. Nienawidzę siebie. Nienawidzę Perrie. Nienawidzę tamtego chuja.

NIENAWIDZĘ WAS WSZYSTKICH!

Od autorki:

Witam na moim blogu :)

Jak widać pojawił się już prolog, który mam nadzieję, Wam się spodobał.

Liczę na chociaż jeden komentarz, który zmotywuje mnie do dalszego pisania.

Pozdrawiam, Ania xx